12.49

             Bazen her şey yolundaymış gibi gelir. Hava aydınlıktır, sokaklar sıradan, zaman yavaş akar. Sen bir arabanın içindesindir. Park halindedir, camdan dışarı bakarsın. Belki biraz yorgunsundur, belki sadece bekliyorsundur. Ama için öyle değildir. Sanki görünmeyen bir gerginlik yayılmış gibi… O an, bir şeyler olacak hissi dolanıyordu içimde. Tam tarif edemediğim bir tedirginlik. Sonra o his, yerin altından gelen bir sarsıntıya dönüştü.

            Araba olduğu yerde titredi. Yanımda babam ve kardeşim vardı. Her şey yerli yerinde görünüyordu. hemen anneme ve çevrede oturan birkaç arkadaşıma yazdım. Kimseyi arayamamıştım hatlar kesilmişti. Camdan dışarı baktım, herkes evlerinin önündeydi. Bir arkadaşımı bekliyordum ve biraz sonra o da evden çıktı. Yüzü bembeyaz olmuştu, gözleri doluydu. Ağlayacak gibiydi. Kalbime ince bir korku saplandı o an. Deprem yerin altında değil de onun yüzünde olmuş gibi geldi. Bazen en çok korkutan, kendi korkun değil de başkasınınkine tanık olmaktır.

            O sarsıntı geçtikten sonra birlikte arabayla başka bir yere gittik. Herkes bir yerlere gitmeye çalışıyordu ama aslında kimse tam olarak nereye gittiğini bilmiyordu. Orda da birkaç arkadaşla daha buluştuk.

            Evdeyken bir kez daha sallandık. Eve girmemiz gerekiyordu aslında... Duvarları izledim, kapıya kaçmaya hazırlanır gibi bekledim. Ama gitmek de yetmiyordu. O an şunu düşündüm: Belki de kaçılacak yer yoktur bazı korkulardan. 4. kattaydık eğer evde yaşadıklarımız büyük sarsıntılar olsaydı napardık bilmiyorum...  

            Deprem geçince her şey normale dönmedi. Sarsıntı dursa da içimiz hâlâ hareket hâlindeydi. Koltuk yerindeydi, masa da... Ama biz aynı yerde değildik artık. İçimizde bir şeyler yer değiştirmişti.

            Sabit sandığımız şeyler, en kolay kaybolanlarmış. Bir an, bir bakış, bir bina… Hepsi geçiciymiş aslında. Ve insan bazen en çok, güven duyduğu anlarda savunmasız hissediyormuş.