Sadece İnsanlar Bizi Beğensin Diye Mi Değişmek İsteriz?: Güzellerin Doğuştan Sahip Olduğu Torpil

             İnsanlar, başkaları hakkında fikir yürütmeye her zaman çok hevesli. Henüz tek kelime etmeden bir kişinin nasıl biri olduğunu bildiklerini sanıyorlar. Saçına, kıyafetine, yürüyüşüne ya da sessizliğine bakarak seni tanıdıklarını zannediyorlar. Oysa çoğu zaman yanılıyorlar. Çünkü bir insanı gerçekten tanımak, onunla vakit geçirmek, ona zaman tanımak ister. Ama kimse bu zahmete girmiyor. Yargılamak daha kolaylarına geliyor.

            Benim için de böyle oldu hep. Dışarıdan soğuk göründüğümü söylüyorlar. Ciddiymişim, mesafeliymişim… Oysa bunların hiçbiri ben değilim. Sadece herkesin yanında konuşamam. Kolayca açılabilen biri değilim. Yeni ortamlarda susmayı tercih ederim, çünkü ne zaman içimden geldiği gibi davransam yanlış anlaşıldım. Ve zamanla anladım ki insanlar çoğu zaman gördükleriyle yetinmek istiyor, anlamaya çalışmakla uğraşmak istemiyor. Kimse seni merak etmiyor aslında, sadece kafasında seni bir yere oturtup geçiyor.

            En zor olan da şu: dış görünüşümle kişiliğim arasında büyük bir fark var ve insanlar bu çelişkiyi anlamıyor. Belki dışardan asi ya da umursamaz görünüyorum ama içimde çok kırılgan biriyim. Küçücük şeyleri dert ederim, bir söz günlerce aklımdan çıkmaz. Ama dışarıdan bakan biri, bunu tahmin bile edemez. Çünkü gözlerim sert bakıyor olabilir, ya da yüzüm o an gülmüyordur. Ama bu, kalbimin taş olduğu anlamına gelmez.

            Zamanla bazı insanlar yakınıma geldi, tanıdı beni. Uzun zaman sonra “Sen sandığımdan çok farklıymışsın” dediler. “Meğer içten, duygusal, kırılgan biriymişsin…” dediler. Bu cümleleri duymak güzel, ama aynı zamanda üzücü. Çünkü bu demek oluyor ki, insanlar seni tanımadan önce yargılıyor. Ve çoğu, o “önce” kısmında kalıyor. Sana hiç gerçekten ulaşamadan, seni bir karakter gibi izleyip geçiyorlar.

            Bunu kanıtlayan durumları sosyal hayatta da çok görüyorum. Tanımadığımız ve ya sadece isim olarak bildiğimiz iki farklı görünüşe sahip kişiye karşı çevremin farklı tutumlar sergilediğini gördükçe düşünüyorum, eğer farklı görünseydim bana daha mı iyi davranırlardı? Acaba kaç kişi beni tanımadan yargıladığı için onlarla hiç konuşma fırsatım olmadı?

            Çoğunlukla ortalama bir görüntüye sahip olan insanlar kafa dengi olarak yorumlanıyor, ortalamanın altındakilerle çok samimi olmamaya çalışıyorlar, ortalamanın biraz üstünü herkes gözünde büyütüyor ve öyle olmak istiyor, çok güzel insanlarsa genelde soğuk ve yapmacık olarak düşünülüyor... ama hiçbiri bu görünüşleri isteyerek seçmedi ve ruhlarının hapsolduğu bu bedenler çoğunlukla insanların kişiliklerini yansıtmıyor.

            Bazen keşke insanlar hemen karar vermeseler diyorum. Keşke biri oturup sorsa: “Sen gerçekten nasılsın?” Çünkü o zaman anlatacak çok şeyim olurdu. Sessizliğimin ardında nasıl biri olduğumu görürlerdi… Ama ben artık her şeyi anlatmak istemiyorum. Sadece gerçekten görmek isteyenlere göstereceğim bir ben var içimde. Ve bunu görmek istemeyenlere kendimi açıklamak için çabalamayacağım.

            Biliyorum, dışarıdan göründüğüm gibi biri değilim. Ama bu beni eksik ya da yanlış yapmaz. Ve belki bir gün, insanlar bakmaktan çok görmeyi öğrenirse, o zaman beni gerçekten tanıyan birileri olur.